Ujire ( eerste 2 weken)

Mijn eerste dag in india begon op het vliegveld. Al snel werd duidelijk dat je als westerling redelijk opvalt in Zuid-India. Bij het wachten op de paspoort controle werd ik al uit de rij gehaald om speciale papieren in te vullen en sprong iedereen me te hulp toen ik in de verkeerde rij stond aan te schuiven. 

Mijn eerste echte ervaring begon in de taxi. De chauffeur die ik toegewezen kreeg, was erg aardig, maar bleek nogal haast te hebben, waardoor mijn taxirit van 2 uur gereduceerd werd tot een klein anderhalf uur. Ik werd verbaast door alle nieuwe dingen. De honden die zomaar op de straten lopen, de mensen gekleed in Kurta`s en Lungi`s en Saree`s, de parlmbomen langs de weg, de huizen die er anders uizien, de prachtige natuur langs de weg, het overdadige gebruik van de toeter van de auto`s, de gigantiche hoeveelheid scooters en bromers op de weg, ... 

Na 40 minuten te kijken naar al het nieuws dat op me afkwam, realiseerde ik me pas dat we aan de linker kant van de baan aan het rijden waren.

Eenmaal aangekomen in Ujie (het dorpje waar ik de eerste twee weken zou verblijven), werd ik opgehaald door een collegaatje van mijn vader, waarbij ik de eerste twee weken mocht inwonen. In het huis woonde ik samen met nog 4 andere volwassenen en een kindje van bijna 5 jaar. Ik was erg dankbaar dat ik daar kon verblijven om even op mijn gemak te wennen aan de uitgestrekte lijst van nieuwe dingen om me heen. De eerste 2 dagen was er niet zo heel veel te doen en moest ik de gigantisch slechte internetverbinding in het huis verwerken. Ik was erg blij met de aanwezigheid van mijn kleine vriend in huis. Ik was erg goed `gewaarschuwd` over de grote cultuurverschillen in het sociale conact en was dus blij om een vriend te hebben die m zonder al te veel inhibitie overal mee naar toe sleepte. Zo werd ik, na een wandeling in naar de rijstveldn ook meegsleept naar het huis van de buren, waar ik een lekker theetje aangeboden kreeg en mijn zelfgevonden cocosnoot geopend werd. VERSCHRIKKELIJK! Cocosnoten vallen wel van de bomen op een bepaald moment, maar dat wil duidelijk nie zeggen dat ze rijp zijn :D.  #nosuvivalskillsinatropicalcountry 

Ujire is een klein dorpje maar staat heel erg op de kaart omwille van `SDM college`. Deze school zit verspreid over heel het dorp en heeft scholen van het kleuter onderwijs tot universitaire opledingen. Blijkbaar hebben ze in de tweede kleuterklas al elke dag huiswerk, toetsen en examens #hardcore ;D! Doordat SDM erg veel waarde hecht aan sport, zijn er in het kleine dopje enorm veel sportvoorzieningen. Toen er gesproken werd over een zwembad in de open lucht moet ik met schaamte toegeven dat ik een soort zwemvijver had verwacht, met bladeren erin enzo. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik een mooi blauw gigantisch, olypisch zwembad zag toen ik binnen kwam! Ik ben er wel achter gekomen dat het in india niet gebruikelijk is dat mensen kunnen zwemmen. Odnanks dat het zwembad nog maar 5 maand open was en de meesten dan pas begonnen zijn met zwemmen verschoot ik weer maar eens dat sommigen al beter krauw zwommen dan ik! Ik werd me plots erg bewust van de stereotiepen die er heersen in België en de rest van Europa. India is `een vuil land`, `India is meer achtergesteld dan Europa`,... Zonder ook maar zelf een stap in het land gezet te hebben, bestaan er al zoveel vooroordelen. Na mijn korte twee weken hier kan ik maar 1 ding zeggen, het is hier gewoon anders! Een vriendin vroeg me toen ik op de bus naar Bangalore zat, of de buschauffeur wel veilig reed. Ik kon niet direct antwoorden opdeze vraag, want neen, naar Belgische normen zou ik dit niet persee veilig rijden noemen. De strepen op de weg die de baan verdelen in links en rechts zijn op de meeste plekken vergaan en als ze er wel zijn, dan rijden er gemiddeld 2 mensen op 1 rijvak. Een verbod op inhalen in bochten bestaat hier niet, gewoon goed luid toeteren zodat ze de andere kant van de bocht weten dat er iemand aan het spookrijden is en knipperlichten worden zoveel gebruikt als de toeter in België. Maar vreemd genoeg voelde ik me heel veilig op de bus, had ik niet het gevoel dat hij roekeloos reed en voele ik me niet minder op mijn gemak dan in een auto of bus in België. Het is gewoon anders. Niet slechter, niet minder, niet gevaarlijker en niet veiliger. Anders. En het was dat wat voor mij de zogeheten `cultuurshok` heeft gegeven. Ik kwam naar India met een redelijk open mind naar india want ik was al door velen gewaarschuwd dat ik al in de eerste minuten omver zou vallen van het cultuur verschil. En er was heel veel nieuws, maar het voelde niet aan als een shok. Ik heb deze cultuurshok eerder anders meegemaakt. Alle dingen die op me afkwamen wou ik proberen, ik keek met open ogen naar de dingen die ik nog nooit eerder zo gezien had. Na 2 dagen voelde ik me echer moe. Alle dingen die ik uitprobeer moet je van 0 een plaats geven. Een hap van iets lijkt niet op iets wat je al eerder gegeten hebt. Je moet alles opnieuw een plaats geven in je ervaringswereld.  En ik merkte dat dat veel meer energie kost. Hierdoor heb je ook niet een ommidelijk idee of je iets nu lekker vind of niet. Het is gewoon een nieuwe smaak. Ik heb tot nu toe nog niets gegeten waarvan ik het gevoel had dat ik het echt niet lustte! Al merk ik wel dat mijn goesting voor bepaald eten weg lijkt te zijn. Als ik thuis in de supermarkt loop moet ik me weerhouden om allerlei lekkers in het mandje te gooien, maar toen ik hier de supermarkt voor het eerst in ging en ik al het westerse bekende eten zeg, kon ik onmogelijk zeggen waar ik nu zin in had. Ondanks de grote honger die ik toen had!

Ik heb in de twee weken in Ujire ook de kans gekregen om mee te lopen op de universiteit, richting psychologie. Het hele laatste masterjaar bestaat slechts uit 38 leerlingen, in tegenstelling tot de 300 in België. De klassfeer deed me een beetje denken aan het middelbaar. Een klaslokaal waar je alle lessen in krijgt, lessen duren maar 50 min met 10 min pauze, de leraren kennen de leerlingen persoonlijk en gaan ook redelijk familiair om met de studenten, wat een heel gemoedelijke middelbare klassfeer met zich meebrengt. Ik merkte ook op dat er, in tegenstelling met mijn opleiding in België, er naast pure info overdracht ook op veel andere aspecten wordt gefocust. Naast de gewone lessen zijn er ook groepsdiscussies, casus presentaties, workshops, praktijk momenten etc. Ze willen de studenten ook praktische skills meegeven en het vertrouwen om in het engels te presenteren en je eigen mening te uiten. 

Ik werd voorgesteld in de klassen en velen kwamen in de pauze naar mij om me te groeten en mn naam te vragen. Hoeveel moeite ik had met hun namen, zoveel moeite hadden zij ook met de mijne. Ik was erg blij toen iemand zei dat ze Monika heette, daar was ik tenminste zeker van dat ik het zou onthouden!

De meisjes op SDM waren erg vriendelijk en het wad leuk om na een paar dagen alleen met Anne in het huis te hebben gezeten een beetje sociaal contact te hebben met leeftijdsgenooten.

Ik verbaasde me erin hoe normaal/westers hun interacties waren! Ik had gehoord dat India helemaal anders was, niet alleen op het gebied van voedsel, kleren en temperatuur, maar ook vooral in sociaal contact! Dat leek op dat moment echt niet het geval te zijn. Ik zag een groep vrienden optrekken, selfies nemen, praten over dingen waar ik ook over praat met mn vrienden, elkaar bij de hand meeslepen om een grappige video ofzo te tonen. Ik zag vooral gelijkenissen! Zelfs de kleren waren westers! Ik was met mn kurta meer traditioneel gekleed dan de helft van de klasgroep! ;) Toch zijn er zeker verschillen. Kleine momentjes waar je niet weet waarom iemand op een bepaalde manier handelt. Bij de viering van Ohnam zat er blijkbaar een beest op mn tas. Het meisje die naast me zat nam mijn tas op en zette het op haar schoot. Toen ik vroeg of ik mijn tas niet most dragen omdat zij al met haar eigen tas en paraplu zat, keek ze me wat verbaasd aan en zei: "no". Ik voelde me een beetje ongemakkelijk dat ze mijn tas moest vasthouden. Ik heb dit soort dingen nog enkele keren voorgehad. Mensen lijken hier heel erg begaan met je en willen schijnbaar erg graag helpen. Er heerst een soort behulpvaardigheid die ik niet ken van in België of Nederland. Dr. Manjula steekt enorm veel tijd en energie in het mogelijk maken van mijn stage zonder daar zelf enig voordeel uit te halen. Studenten bellen naar hun stageplekken om te vragen voor stagemogelijkheid en accommodatie. Rithika koopt me ontbijt en oorbellen. Als ik haar stuur of ze kaartje voor Dessara kan regelen vraagt ze of ik alleen ga of niet. Toen ik zei dat ik alleen ging heeft ze in haar vriendenkring rondgevraagd wie me wou vergezellen. Ze zou me zelfs om 7h met de auto komen halen om me naar het station te voeren! Wie doet dat in België of Nederland voor iemand die ze 2 dagen kent?!!

Ook zijn er kleine verschillen in de sociale interacties in small talk! Als wij iemand zien vragen we: " hey, hoe ist?". Hier vragen ze: Hi, did you have diner/lunch/breakfast yet " de eerste dag viel het me niet zo op, maar nar 2 dagen begon ik me vragen te stellen naar de 100-den vragen naar eten. Maar gelukkig is het ook hier zo dat het antwoord heel simpel is: Yes, thank you! Have you had lunch?"

Ook werd ik geïntroduceerd in het verjaardagsritueel van taart eten. Eerst en vooral, jep, ook taart wordt met de handen gegeten en daarbovenop is het ook de gewoonte om niet je eigen stukje taart op te eten, maar jouw stukje aan iedereen te voederen en omgekeerd. Haha 

Op SDM college maakte ik mijn eerste indische festival mee: Ohnam. Een oogstfeest. Er werden rangoli wedstrijden georganiseerd. Rangoli is een soort van mandala die doorgaans op de grond getekend wordt met poeder. Hier gebruikten ze echter bloemblaadjes om de rangoli te maken ter ere van de oogst. Er werden optredens georganiseerd waar gedanst en gezongen werd. Het viel me op dat er evenveel meisjes zongen en dansen dan jongens. Toen ik vertelde dat in Europa wel genderverschillen zijn hierin, kwam er een lach reactie. Ze vonden het een beetje gek dat jongens niet zouden willen dansen of zingen! 

Tijdens mijn verblijf in Ujire heb ik ook twee keer voor een klasgroep gestaan. De eerste keer was in de post graduate college (universtiteit). Ik heb een presentatie gegeven over mijn stage ervaring en autisme. Ik was erg blij met de presentatie en over hoe ik het gepresenteerd had. Toch had ik wel, het gevoel dat ik niet iedereen bereikt had. Dit was de eerste keer dat ik echt in aanraking kwam met de taalbarrière. De basis taal in de staat Karnataka is Kannada en zelfs op de universiteit zijn er velen niet 100% vertrouwd met het Engels.

De tweede keer dat ik voor een klasgroep stond, was in de undergraduate college. De 84 leerlingen in de klas waren allemaal 17 of 18 en zouden dus dit jaar een studiekeuze moeten maken. De ervaring met deze klasgroep was fantastisch! Er kwam makkelijk en vlot een humoristisch en interessant gesprek op gang. De kinderen stelden allerlei vragen waar ik soms echt verbaast van was. "Is het waar dat jullie het recht hebben om te sterven? (Eutanasie)", "hoe zit het met jullie politiek en stemrecht?". Het was een fantastische ervaring. Een kort verslag hiervan werd gepubliceerd op de volgende link: http://cirhs.worldpress.com/2017/09/26/interaction-session/  .

Ook mijn minute of fame was een ware belevenis. Ookal had en heb ik nog steeds niet goed door waarom, moest ik verschillende handtekeningen uitdelen, selfies maken en zelfs een acte de presence maken in een andere klasgroep.  #fun #minuteofundeservedfame 😅

Dit waren de hoofdpunten van mijn eerste twee weken in india Ujire. We gaan na de reclame door naar Sabine met het weer. 😜